Jej patrzenie na świat jest pełne nieustającego zachwytu. Nie mam pojęcia jak ona to robi, ale potrafi zauważyć takie rzeczy, których my normalnie nie dostrzegamy.
Nie wyobrażam sobie o ile uboższy byłby nasz świat gdyby nie ona. Nie jest łatwo tak pisać. Czuję gdzieś jednak, że powinnam powiedzieć przyszłym mamom i tatom i babciom i wszystkim Wam, że Zespół Downa to nie wyrok. Nasze życie jest piękne. Każdego poranka wita mnie uśmiech mojej dziewczynki. Oczywiście bywają dni, w których Anna rozrabia, ale robi to zawsze z wrodzonym wdziękiem. Lubi uciekać z domu. Bo przestrzeń to jest to co kocha najbardziej. Kiedy ją złapiemy szybko przeprasza, ale wiem, że spróbuje znowu.
